Selling Out

Ilang beses na din akong tinatanong ng kakilala ko kung tama daw ba yung bumibili sila ng mga mamahaling mga bagay, kumakain sa mga “fancy restaurants” sa naiipon nilang pera. Saka sabi nya, ang ginagastos daw nila yung “extra lang”. Meaning yung kinikita nila aside from their salary. (Kung gusto mong malaman kung paano sila kumikita aside from their salary, try working in the government.) Kaya siya nagtatanong, kase daw parang nanghihinayang siya sa ginagastos nila eh pwede naman sanang ipunin na lang nila. Actually jinu-justify nya ang sarili sa pagsasabing extra lang naman yon, hindi naman nababawasan ang expected nilang savings from their salary. Saka gusto lang daw nilang i-enjoy yung pinaghirapan nila. Actually pareho naman kami ng conclusion na nasa tao yan. Depende sa tao kung paano nya gustong gamitin ang pera nya, kung paano nya gustong i-enjoy ang sarili nya. Nung daw hindi pa sila ganoong kalakas kumita, siyempre pinag-iisipan daw nila lahat ng bibilhin. Pero ngayon hindi na. Ang argument nya parang ganito, kunwari bibili ka ng relo. Bakit ka bibili ng relo? Kase gusto mong malaman kung anong oras na. Siyempre iba-iba ang tatak ng relo, iba-iba din ang presyo. Sabi nya, kung wala kang masyadong pera, pwede ka na siguro kahit doon sa tig-1 thousand lang. Pero kung merong ka daw bang milyon-milyon, at every month lalo pang nadadagdagan, bibili ka pa rin ba ng tig-1 thousand na relo lang? Natural daw bibili ka ng tig-200 thousand na relo! Kase kaya mo naman eh. Ang tanong ko naman sa kanya, kailangan ba talagang ganoon? Komo kayang-kaya mong bumili ng ganoong kamahal, bibili ka na? Natural daw! Gusto kong sabihin na hindi naman ako ganoong ka-materialistic. Sabi nya kase kung sasabihin ko daw na hindi ako magiging ganoon, baka daw kainin ko lang ang mga sinabi ko balang araw.

Sabagay, matagal ko ng alam na magkaiba talaga kami ng pag-iisip ng kakilala ko. Sabi ko kase isang beses gusto kong magkaroon ng SLR na camera, pero hindi pa ko bibili kase wala pa naman akong paggagamitan o time para mag-aral seriously ng photography. Kailangan ko lang naman yung isang pindot lang picture na. Saka sabi ko ayaw ko ng laging may bitbit, kase istorbo. Sa kanya naman daw, Kung ok tingnan, hindi na istorbo sa kanya! Parang ang nangyayari tuloy, pangporma lang nya lahat yon. Bumibili siya ng gamit, tapos saka na lang nya iisipin yung paggagamitan. Sa akin kase kabaliktaran, yung paggagamitan muna, at saka ako maghahanap ng magagamit. Parang sa damit, hindi nga daw siya bumibili ng mga designer clothes noon, pero ngayon ang gusto nya nakasulat ang tatak sa harap. Eh ako ang gusto kong nakasulat, yung mga phrases na parang nagre-reflect sa personality ko.

Ang dating sa akin, bumibili siya ng mga high-tech gadgets, designer clothes, SUVs, etc para masabing successful siya sa buhay. Na kaya nyang i-afford ang mga ganoong bagay. Pag kwentuhan nga naman, parang authority siya sa mga ganoong bagay. Bida siya. But outside of those things, how will he define himself? I want to be remembered not as a person who acquired great wealth, but rather a person who acquired great knowledge. Kung ano ako sa loob, hindi kung ano ako sa labas. Hindi sa dami ng aking pera, pero kung saan at paano ko ginastos yung pera. Kung ano ang nagawa ko sa buhay, kung nakatulong ba ko sa kapwa ko, kung wala ba akong nakaaway sa mundo, kung sino ang totoong ako.



July 18, 2008